Tuesday 29 July 2014

AOR GEEKNESS!



E ναι λοιπόν, δε μπορώ να το αρνηθώ: Μ’ αρέσουν οι Foreigner. Και οι Journey. Και οι Loverboy. Γουστάρω τις φασολάδες (για τους μη μυημένους, τραγούδια που στηρίζονται στα ακόρντα φα ματζόρε / σολ ματζόρε / λα μινόρε), λατρεύω τα vintage αναλογικά synths Oberheim όταν παίζουν στακάτα τέταρτα ή όγδοα, τρελλαίνομαι για τον ήχο της χωρίς μεσαίο μαγνήτη Gibson Les Paul περασμένης από αρχαίο πεταλάκι Overdrive της Boss πριν φτάσει στον λαμπάτο ενισχυτή Marshall, και αν είχα κότσια (και κοιλιακούς) θα φορούσα στενό αμάνικο T-shirt με χοντρές οριζόντιες ρίγες. Καλά, αυτό το τελευταίο ίσως όχι.

Η επίσημη δικαιολογία για αυτή την αγάπη μου προς το παλιό AOR είναι ότι ανήκω σε μια γενιά που άρχισε να ακούει μουσική πριν από το thrash και το hair metal. Τότε δεν υπήρχαν ταμπέλες και υποκατηγορίες κι έτσι οτιδήποτε σκληρότερο από Steely Dan, είτε επρόκειτο για τους Boston είτε για τους Motorhead, χαρακτηριζόταν αυτομάτως ως «χέβι μέταλ». Για του λόγου το αληθές ανοίξτε ένα μουσικό περιοδικό της εποχής εκείνης, θα εκπλαγείτε από το τι σήμαινε «χέβι μέταλ» το 1981: Στην ίδια σελίδα με τους Iron Maiden θα βρείτε την Pat Benatar.

Off the record όμως, πραγματικά πιστεύω ότι οι καλύτερες από εκείνες τις παλιές AOR μπάντες, πιστές στο ορθόδοξο songwriting, δημιουργούσαν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, όχι ασκήσεις ύφους. Ακούς τo ρεφρέν και θες να τo τραγουδήσεις. Μπαίνει το σόλο και θες να χτυπηθείς με air guitar. Παίζει η (υποχρεωτική) μπαλάντα και φαντασιώνεσαι μπαλαμούτια. Παίζει ο (επίσης υποχρεωτικός) ύμνος στην κραιπάλη του Σαββατόβραδου και θες να ανοίξεις μια μπύρα. Μισό λεπτό να ανοίξω μια μπύρα.
...
...
...
ΟΚ επέστρεψα, ξέχασα να αναφέρω ότι γράφω αυτές τις λέξεις με μουσική υπόκρουση το “Foreigner 4” στο shuffle/repeat και μόλις είχε μπει το “Night Life”. Έπρεπε να ανοίξω μια μπύρα. 


“Foreigner 4” λοιπόν. Μεγάλη δισκάρα, αν πεις ότι δεν σου αρέσει είσαι κουφός. Πάμε ένα track by track για να σου το αποδείξω:
  1. “Night Life” – Ο ύμνος στην κραιπάλη που λέγαμε νωρίτερα. Εκρηκτικό ξεκίνημα 4/4 (μα τι λέω τώρα, όλα 4/4 είναι) με άπαιχτη ριφφάρα που τονίζεται πανέξυπνα από πλήκτρα στο κλείσιμο των μέτρων στο ρεφρέν και στη θεϊκή γέφυρα. Όσο για το σόλο του Mick Jones μόκο όλοι, ο τύπος ΓΑΜΗΣΕ. Και ο Lou Gramm; Wake up in time to see the sun goin’ down, reelin’ through the night like a wolf on the prowl, caught up in the action, hooked up on the neon, it’s time to separate the men from the boys και τέτοια. Ύμνος. Ύμνος; Ύμνος!
  2. “Juke Box Hero” – Ε μα είναι δυνατόν να ήσουν 13 όταν άκουσες αυτό το τραγούδι για πρώτη φορά και να ΜΗ θέλησες να φτιάξεις ροκ συγκρότημα; Που να παίζει σαν Foreigner; Πού είναι η ψυχή σου ρε; Άλλη μια ΦΟΒΕΡΗ σολάρα από τον Jones.
  3. “Break It Up” – Το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. Επική εισαγωγή. Τέλεια πλήκτρα. Τέλεια δεύτερα φωνητικά. Τέλεια rhythm section. Τέλεια ενορχήστρωση. Τέλειο ρεφρέν. Αν το “Separate Ways” των Journey είναι το «Αποκάλυψη Τώρα» του AOR, τότε το “Break It Up” είναι ο «Πολίτης Κέην» του.
  4. “Waiting For A Girl Like You” – Ώρα για μπαλαμούτι. Όπως οι μπαλάντες των Scorpions στο “Lovedrive” είναι κλάσεις ανώτερες από το δημοφιλέστερο “Wind Of Change”, έτσι και αυτό είναι κλάσεις ανώτερο από το “I Want To Know What Love Is”.
  5. “Luanne” – Χαρωπό, ευχάριστο filler για να κλείσει η Α’ πλευρά. Η κιθάρα του Jones εδώ θυμίζει Andy Summers στους πρώιμους Police (“Outlandos D’ Amour”: Άλλη τρελή δισκάρα, θυμίστε μου να σας μιλήσω γι’ αυτό). Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει «Α’ πλευρά»: Μιλάμε για άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν από την εφεύρεση του CD, πόσο μάλλον του MP3. Τότε ακούγαμε μουσική από κάτι πράγματα που λέγονταν δίσκοι και κασέτες και είχαν δύο πλευρές.
  6. “Urgent” – Μεγάλη χιτάρα, λατρεμένο early 80’s beat, φανταστικά πλήκτρα. Και τώρα που το σκέφτομαι είναι η ΤΡΙΤΗ φορά που το I Was A Teenage Music Geek αναφέρεται σε αυτό το τραγούδι: Η πρώτη ήταν όταν θυμήθηκα που μπέρδεψα τους στίχους, η δεύτερη ήταν για το εκπληκτικό σόλο σαξόφωνο. Τρεις αναφορές στο Blog για το “Urgent”, καμία για το “Smells Like Teen Spirit”. Αυτό τι σας λέει; Εμένα τι μου λέει;
  7. “I’m Gonna Win” – Όταν είσαι έφηβος γιος υγιούς μεσοαστικής οικογένειας, ας μην κρυβόμαστε, δεν έχεις σοβαρά προβλήματα. Όπως και να ΄χει όμως την επανάστασή σου πρέπει να την κάνεις και κάθε επανάσταση χρειάζεται τον ύμνο της. Θα ξεπεράσω τις αντιξοότητες! Θα φανώ δυνατός! Δεν θα αφήσω τη Φιλόλογο να με λυγίσει! Με ατσαλένια θέληση θα πείσω τους γονείς μου να μου επιτρέψουν να μείνω έξω ως τις 11 το Σάββατο βράδυ! Θα συνέλθω από τη χυλόπιτα που μου έριξε η Βάσω! I’m gonna win!
  8. “Woman In Black” – Εισαγωγή με κιθαριστικό σόλο, πόσο μα πόσο γαμάτο είναι αυτό; Γιατί δεν το κάνει κανείς σήμερα άραγε; Τρομερό mid-tempo σεξοτράγουδο, άλλη μια επίδειξη δύναμης από τον Mick Jones, άλλη μια τέλεια ενορχήστρωση στα πλήκτρα, άλλο ένα απίστευτο ρεφρέν.
  9. “Girl On The Moon” – Κάτι ανάμεσα σε μπαλάντα και mid-tempo, εξαιρετική σύνθεση. Και για να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στο “lowbrow” ροκ που γουστάρουν οι πληβείοι και το “highbrow” ροκ που γουστάρουν οι εστέτ μουσικοκριτικοί: Σοβαρά τώρα, φανταστείτε αυτό το τραγούδι με λίγο πιο «προχώ» στίχους, δεν θα ταίριαζε μια χαρά στους Roxy Music της ιδίας περιόδου; (“Avalon”: Άλλη τρελή δισκάρα, θυμίστε μου να σας μιλήσω γι’ αυτό).
  10. “Don’t Let Go” – Χαρωπό, ευχάριστο filler για να κλείσει η B’ πλευρά. Με την εξής διαφορά: Τα fillers του “Foreigner 4” είναι πολύ καλύτερα τραγούδια από τα χιτ σχεδόν οποιουδήποτε mainstream ροκ δίσκου κυκλοφόρησε μετά το 1981.
Αυτά. Ελπίζω να σας έπεισα για το μεγαλείο του AOR, ειδάλλως θα ακολουθήσουν 1800 λέξεις για το “Caught” της Teri DeSario.

Saturday 19 July 2014

Short Attention Span Record Reviews - July Part II


The Loud Stuff 

BLUES PILLS – Blues Pills 
Yet another competent Swedish 70’s revival outfit, you’ve heard it all before but this lady can sure belt ‘em out. Hyped up as the next big thing, more likely to be the next slightly larger than average thing. (7) 

DOG FASHION DISCO – Sweet Nothings 
If you can’t live without your Mr. Bungle and your System Of A Down and can’t wait for the new Faith No More material, then these alt-metal veterans are back with your methadone. (7) 

ENTOMBED A.D. – Back To The Front 
Basically it’s  L-G Petrov’s solo project, sounding like Entombed attempting to reenact their glory days with mixed results. Stockholm still kicks Gothenburg’s ass though. (6) 

OPETH – Pale Communion 
Better than “Heritage” and “Watershed” and having absolutely nothing to do with metal anymore, this is a thoroughly enjoyable top-notch prog rock record. (8) 

THE ANGELS – 40 Years of Rock Vol. 1 40 Greatest Studio Hits 
Triple CD. Great compilation. The Best Band In Australia. Buy. Discover. Now. (9) 


The Other Stuff 

COUNTING CROWS – July 4th Spectacular 
Quick n’ dirty live album released to coincide with their current U.S. tour. I’d have thought that their radio-friendly brand of folk rock would come across more energetic in a live setting. (6) 

JOHN HIATT – Terms Of My Surrender 
From the Tom Petty/Ry Cooder generation of great Americana rockers, Hiatt is back with a fantastic album that compensates for some lack of originality with an abundance of quality. (8)



 

MORRISSEY – World Peace Is None Of Your Business 
I feel an overwhelming need to apologize to my ears for making them listen to this bombastic load of pretentious crap. I’m sorry, ears. (3)







OLD CROW MEDICINE SHOW – Remedy 
If Bob Dylan had never switched from acoustic to electric, loved punk rock as much as Woody Guthrie, was more fun, and could actually sing, he might have sounded a bit like the Old Crow Medicine Show. (8) 

TRAMPLED BY TURTLES – Wild Animals 
Best band name ever, even though it would be more suitable to stoner rockers rather than to this reverb-drenched acoustic bunch that sounds like a bluegrass version of My Morning Jacket. (7) 

VINTAGE TROUBLE – The Swing House Acoustic Sessions 
Great stuff, but not as great as their usual soulful electric blues rock. Guys, plug in please. (7)