Friday 6 December 2013

2013: 20 Top Albums


Έφτασε λοιπόν πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου που καθόμαστε και φτιάχνουμε τις λίστες μας με τις αγαπημένες μουσικές της χρονιάς που φεύγει... Παπάρια εποχή έφτασε δηλαδή, είμαστε τόσο βλαμμένοι που από τον περασμένο Ιανουάριο είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε τη λίστα του Δεκεμβρίου και να κρατάμε σημειώσεις, έτσι δεν είναι; Ελάτε τώρα, παραδεχτείτε το, το κάνετε κι εσείς, σωστά; Παραδεχτείτε το είπα, αλλιώς αν υποψιαστώ ότι είμαι ο μόνος που το κάνει θα νιώσω πολύ μαλάκας. Παιδιά; Παιδιά;;; Μιλάτε ρε, δεν είναι αστείο! 
 
ΟΚ. Πάμε. Το 2013 ήταν εξαιρετικά δημιουργική χρονιά από κάθε άποψη. Προσωπικά φέτος άκουσα πάρα πολλή country και δηλώνω εντυπωσιασμένος, τόσο από τις ευαίσθητες folky κορασίδες με τις ακουστικές κιθάρες, όσο και από τους macho μπουρτζόβλάχους με τα καπέλα, τα φορτηγάκια και τις Bon Jovi παραγωγές. Ωραία ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ πάνω απ’ όλα. Ashley Monroe, Brandy Clark, Pistol Annies, Brad Paisley, Kellie Pickler, αν υπολογίσουμε και τους «εναλλακτικούς» τύπου Neko Case και τους πιο ροκάδες όπως η Caitlin Rose άνετα βγαίνει σούπερ εικοσάδα μόνο με country και περιφερειακές κυκλοφορίες, τελικά όμως αποφάσισα να το παίξω αντικειμενικός και να βάλω απ’ όλα μέσα όποτε όλοι αυτοί έμειναν έξω, άδικα ίσως για μερικούς. 
 
Άκουσα και πολύ metal φέτος. Αληθινό metal με σπαθιά και δράκους, με τσιρίδες, με ατελείωτα κιθαριστικά solos, με ονόματα συγκροτημάτων όπως Satan, Hell και Warlord. Καλά πέρασα. Αλλά δεν μπαίνουν σ’ αυτή τη λίστα, εδώ είμαστε ώριμοι. Ίσως στην άλλη λίστα.

Πάντως πριν δούμε ποιοι μπήκαν στην αλλοπρόσαλλη λίστα με τα άλμπουμ που κέρδισαν την καρδιά του I Was A Teenage Music Geek για το 2013, οφείλουμε να δώσουμε εξηγήσεις για κάποιες απουσίες, ξέρετε, αυτά που θα βρείτε σε άλλες αντίστοιχες λίστες. Έξω λοιπόν οι:

    • Daft Punk, οι οποίοι θα έπρεπε να μετονομαστούν σε ΔΑΠ Funk αφού φτιάχνουν μουσική για άτομα που είναι, ή έχουν υπάρξει, εγγεγραμμένα μέλη δεξιάς κομματικής νεολαίας. Σόρι δηλαδή αλλά ακούγονται ακριβώς σαν χοροεσπερίδα του Deree στην Αυτοκίνηση επί Ευάγγελου Αβέρωφ, άντε Μιλτιάδη Έβερτ το πολύ.
    • Arcade Fire, επειδή δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται σήμερα πρωτοποριακό κάτι που ακούγεται σαν αυτά που ψιλογούσταρα το 2002.
    • Matana Roberts και Tim Hecker. Συγχώρεσέ με Θεέ μου, προσπάθησα. Αληθινά προσπάθησα.
    • The Knife. Προς στιγμήν σκέφτηκα να προσποιηθώ ότι μου άρεσε το άλμπουμ για να διατηρήσω το cutting edge προχωρημένο προφίλ που με τόση προσοχή έχω καλλιεργήσει στα 25 σχεδόν χρόνια μου ως μουσικοκριτικός, αλλά μετά σκέφτηκα, μα ποιον κοροϊδεύω, αφού προτιμώ να ακούω Foreigner και Billy Squier παρά κάτι τέτοια.
    • Death Grips. Είπαμε, εγώ ακούω Billy Squier.
    • Eminem. Δεν έχω ιδιαίτερο λόγο που τον συμπεριλαμβάνω εδώ, εκτός από το ότι έψαχνα αφορμή για να αναφέρω ξανά τον Billy Squier τον οποίο σαμπλάρει ο Eminem.
    • Wavves, Chvrches, Pyyramids, The Weeknd και λοιποί hipsters που γράφουν το όνομά τους ανορθόγραφα επίτηδες ώστε να βρίσκονται πιο εύκολα στο Google. Παιδιά, τζάμπα ο κόπος σας, κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα σας αναζητήσει επειδή yyou svck.
    • Queens Of The Stone Age. Πολύ καλός δίσκος. Τι να κάνουμε όμως, δεν χωράνε όλα.
    • Omar Souleyman διότι πλάκα μου κάνετε, έτσι;
    • David Bowie. Εξαιρετικό album, respect. Για κάποιο λόγο όμως το βάζω πλαϊ-πλαϊ με το Nine Inch Nails (μη με ρωτήσετε γιατί, δεν ξέρω) και το ΝΙΝ κερδίζει.
    • Pearl Jam. Ωραίος δίσκος, πολύ καλύτερος απ’ όσο θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός των Pearl Jam 21 χρόνια μετά το “Ten”. Σε αντίθεση όμως με τους Νine Inch Nails (πάλι αυτοί!) που βρήκαν τον τρόπο να ανανεωθούν, τούτοι εδώ δεινοσαυρίζουν ελαφρώς.
    • Black Sabbath. Πολύ απλά, δίσκος χωρίς λόγο ύπαρξης.
    • Bill Callahan. Mojo, ενταύθα: ΟΚ, συμφωνώ, καλό δισκάκι. Αλλά Νο.1; Νο.1;;; Ρε παιδιά είστε σοβαροί;
Αυτά λοιπόν με τους «κομμένους». Πάμε να δούμε και την εικοσάδα, όχι απαραίτητα των «καλύτερων» άλμπουμ του 2013, αλλά αυτών που σίγουρα θα ακούω και τα επόμενα χρόνια: 

20. JASON ISBELL – Southeastern 
 
Μέχρι την τελευταία στιγμή αντιστεκόμουν. Έλεγα όχι, δεν θα βάλω αυτό το άλμπουμ στην λίστα. Μου αρέσει πάρα πολύ αλλά δεν μπορεί, σίγουρα έχει βγει κάποιο καλύτερο που μου έχει ξεφύγει. Κι έψαχνα. Άκουγα. Μελετούσα λίστες άλλων. Άκουγα. Αγόραζα, κατέβαζα και άκουγα. Τελικά παραδόθηκα και το πήρα απόφαση: Μέσα στο 2013 δεν κυκλοφόρησαν παραπάνω από 19 δίσκοι που με άγγιξαν περισσότερο από το “Southeastern” του Jason Isbell.





19. THE NECKS – Open  Το απόλυτο post-everything. Chillout jazz όπως θα τη φανταζόταν ο Brian Eno. Κυλάει α ρ γ ά , π ο λ ύ   α ρ γ ά , σαν παχύρρευστη σοκολάτα, σαν λουλούδι που ανοίγει τα πέταλά του με το φως του ήλιου, σαν SunnO))) με βελούδινα κύμβαλα αντί για κιθαριστική παραμόρφωση.


18. MONSTER MAGNET – Last Patrol   Δεν έχει «γιατί». Γιατί έτσι. Δικιά μου είναι η λίστα ό,τι θέλω κάνω. Βγάζει άλμπουμ ο Wyndorf, είναι στη λίστα. Καλό–κακό-μέτριο στα παπάρια μου, δεν πα’ να βγάλει δίσκο με bossa nova διασκευές στα σουαχίλι σε κομμάτια της Celine Dion, θα είναι στη λίστα. Είναι ο Wyndorf, είμαι εγώ, ο Wyndorf μπαίνει στη λίστα. Υ.Γ. Είναι καλό. Πολύ καλό. Για την ακρίβεια, γαμάει και δέρνει. Πιθανότατα θα έμπαινε στη λίστα μου ακόμα κι αν δεν ήμουν εγώ. 


17. FRANK TURNER – Tape Deck Heart   Ιδιάζουσα περίπτωση ο Frank Turner: Στο “Tape Deck Heart” από τη μία έχει τις born-to-run ενορχηστρώσεις και τους από ευφυείς μέχρι καταπληκτικούς στίχους για καθημερινούς ήρωες που τον τοποθετούν στην κατηγορία των σύγχρονων πνευματικών τέκνων του Springsteen παρέα με τύπους όπως οι Hold Steady και οι Against Me!, από την άλλη έχει μια προφανέστατη πανκ/κλασικοροκάδικη/ποπ Βρετανίλα που σε βάζει στον πειρασμό να τον χαρακτηρίσεις ως “nu model army”. Όπως και να ‘χει, τραγουδάρες όπως τα “The Way I Tend To Be”, “Plain Sailing Weather”, “Tell Tale Signs”, “Polaroid Picture” δεν γράφονται κάθε μέρα.  


16. BARRENCE WHITFIELD AND THE SAVAGES – Dig Thy Savage Soul   Μα τι φωνή! Φωνάρα! Βlues ουρλιαχτά εκεί πάνω στο “I’m Sad About It”! Βαρύτoνος εκεί κάτω στο “Sugar”! Μέλη των Lyres! Το “The Corner Man” θυμίζει αρχές 90’s βραδιές! Στο Maze της Πανόρμου με τον Βαϊο! Ο σαξοφωνίστας λυσσομανάει! Στο “Oscar Levant” χοροπηδάμε όλοι! Πωπωπω ένας ντράμερ! “Hangman’s Token”! “Hangman’s Token”! “Hangman’s Token”! H τέλεια bar band! 


15. GOGOL BORDELLO – Pura Vida Conspiracy   Μόνο αγάπη και σεβασμός για τον Rick Rubin, αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, που και που, μερικές φορές, ο αγαπημένος μας παραγωγός τα σκατώνει. Όπως ας πούμε με τους Gogol Bordello. Η μπάντα μετά το "Gypsy Punks" παρουσίασε μια μικρή κάμψη, ο Rubin τους ανέλαβε για το "Trans-Continental Hustle" αλλά αντί να τους ξαναδώσει ώθηση, τους έκοψε όση φόρα τους είχε απομείνει. Ευτυχώς που τον ξεφορτώθηκαν για το "Pura Vida Conspiracy", χωρίς αυτόν είναι χαοτικοί αλλά πολύ πιο διασκεδαστικοί.

14. KANYE WEST – Yeezus
Θέλω πολύ να τον αντιπαθήσω αυτόν, δεν γουστάρω την περσόνα του, δεν γουστάρω τη γκόμενά του, δεν γουστάρω τους χίπστερ που τον γουστάρουν... Όμως όσο κι αν προσπαθώ, κάθε φορά που βγάζει δίσκο με εκπλήσσει και με αναγκάζει να του βγάλω το καπέλο. Το “Yeezus” είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και δύσκολο άλμπουμ, στις πρώτες ακροάσεις φαντάζει αποπροσανατολισμένο και άστοχο, αλλά όσο περισσότερες ώρες του αφιερώνεις, τόσο περισσότερο σου διαλύει τον εγκέφαλο. Και όταν ένας megastar είναι διατεθειμένος να πάρει τέτοια δημιουργικά ρίσκα, τελικά είναι αδύνατο να τον αντιπαθήσεις.
 


13. COLIN STETSON – New History Warfare Vol. 3   Για τον τύπο τα είχαμε πει και πριν από 2 χρόνια με το προηγούμενο album του. Ο Stetson αξίζει έτσι κι αλλιώς το θαυμασμό μας επειδή κάνει hip τη free jazz και την avant garde στους μίζερους και κυνικούς καιρούς που ζούμε, όταν όμως ιδρώνεις και μόνο που τον βλέπεις να παλεύει με αυτό το τέρας που αποκαλείται βαρύτονο σαξόφωνο και να βγαίνει νικητής (αναζητήστε live του στο youtube), νιώθεις υποχρεωμένος να πέσεις στα γόνατα και να τον προσκυνήσεις.  


12. THE SADIES – Internal Sounds   Το “The First 5 Minutes” και το “Starting All Over Again” ακούγονται σαν απίθανα cult 60’s garage punk nuggets. Το “The Very Beginning” είναι σαν αρχαίοι Who. Το “Another Tomorrow Again” θυμίζει διασταύρωση Love με Byrds. To “The Lesser Key” είναι ένα fuzz-αριστό βαλς. Το “We Are Circling” (ξεθάψανε τη Buffy Sainte-Marie!) είναι ένα ψυχεδελικό mantra. Ε τότε, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί στο διάολο οι Sadies θεωρούνται country συγκρότημα;


11. NINE INCH NAILS – Hesitation Marks   O Trent Reznor είναι θεός. Κι επειδή είναι θεός, έχει το δικαίωμα να παραμένει αντισυστημικός ακόμα και όταν συμμετέχουν στο album του απόλυτα συστημικοί μουσικοί όπως ο Lindsey Buckingham (!), o Adrian Belew ή ο Pino Palladino. Το “Hesitation Marks” είναι η κορυφαία δουλειά του Reznor, αν όχι από την εποχή του “The Downward Spiral” τότε σίγουρα τουλάχιστον από την εποχή του “The Fragile”, και χορεύεται κιόλας.


10. JANELLE MONAE – The Electric Lady   Αν είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο το 1985, θα είχε πολυπλατινένιους δίσκους και όλοι θα παραμιλούσαν για τον «θηλυκό Prince», γεγονός που φροντίζει να μας υπενθυμίζει και η ίδια προσκαλώντας ως guest τον ίδιο τον Prince στο νέο της album. Δυστυχώς όμως το 1985 η Janelle Monae μόλις είχε γεννηθεί, κι έτσι έχασε την ευκαιρία να γίνει η πιο επιτυχημένη μαύρη καλλιτέχνις της τελευταίας τριακονταετίας. Εσείς όμως μη χάσετε την ευκαιρία να γνωρίσετε μια σπουδαία δημιουργό κι εξαιρετική performer: To “Electric Lady” είναι ένα κλικ πιο κάτω από το προηγούμενο album της, αλλά πέντε κλικ πιο πάνω από τον ανταγωνισμό της.



9. PATTY GRIFFIN – Silver Bell   Λόγοι Για Τους Οποίους Δεν Θρηνώ Το Θάνατο Των Δισκογραφικών Εταιρειών, #37: Το “Silver Bell” ηχογραφήθηκε το 2000 και δεν κυκλοφόρησε ποτέ, επειδή στη δισκογραφική εταιρεία της Griffin γίνονταν λέει αλλαγές τότε και είχαν άλλες προτεραιότητες. Πείτε με παράλογο ή παράφρονα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο θα πίστευα πως η προτεραιότητα μιας δισκογραφικής εταιρείας είναι να πουλάει δίσκους. Τρελό, έτσι; Μα πώς μου πέρασε από το μυαλό κάτι τέτοιο; Eιδικά άμα οι εν λόγω δίσκοι είναι τόσο καλοί όσο το “Silver Bell”, μια υπέροχη δουλειά που συγγενεύει στον ήχο και το πνεύμα με το “Martinis & Bikinis” της Sam Phillips και που είχαμε επιτέλους την ευκαιρία να ακούσουμε φέτος, με 13 χρόνια καθυστέρηση.


8. WILLIE NILE – American Ride   Ακόμη κι αν ξέραμε ποιος είναι ο Willie Nile, θα έπρεπε για μια στιγμή να ξεχάσουμε ότι είναι 63 ετών και να υποθέσουμε ότι το "American Ride" είναι το ντεμπούτο του  (κατά μία έννοια είναι, δεν ξέρω κανέναν που να έχει ακούσει κάποιον από τους προηγούμενους -αρκετούς- δίσκους του και ως γνωστόν τα δέντρα δεν πέφτουν στο δάσος αν δεν είναι κάποιος εκεί για να τα ακούσει. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το είχε θέσει ο φιλόσοφος). Ε λοιπόν, ο Willie Nile στα 63 του είναι ο καλύτερος νέος, πρωτοεμφανιζόμενος ροκ καλλιτέχνης της χρονιάς. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους Springsteen και Dylan της τελευταίας 25ετίας και το "American Ride" είναι η υπόσχεση που ποτέ δεν εκπλήρωσαν οι Gaslight Anthem.




7. KVELERTAK – Meir   Ένα συγκρότημα που κατάφερε να πείσει ολόκληρο τον πλανήτη ότι το όνομά του σημαίνει "πέος κουκουβάγιας" στα Νορβηγικά (στην πραγματικότητα σημαίνει κάτι άλλο που δεν έχει καμία σχέση με πουλιά κανενός είδους) αξίζει, πέρα από το βραβείο "trolls της δεκαετίας", και τον αμέριστο σεβασμό μας. Πόσο μάλλον αφού μετά από ένα εκρηκτικό ντεμπούτο που μας είχε αφήσει άφωνους, επανήλθαν το 2013 με μια δουλειά ακόμα καλύτερη, ακόμα πιο ώριμη, πιο riff-άτη, πιο rock ‘n’ roll!


6. ROY HARPER – Man And Myth   Ακόμα και ο Willie Nile είναι παιδαρέλι μπροστά στον Roy Harper, ο οποίος έχει κλείσει αισίως τα 72 αλλά φέτος κυκλοφόρησε μια ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΔΙΣΚΑΡΑ που βάζει τα γυαλιά (πρεσβυωπίας, υποθέτω) σε κάθε τσουτσέκι του Pitchfork με μισό αιώνα λιγότερο στην πλάτη του. Ακούς το “Man And Myth” και μένεις μαλάκας, shell-shocked που λένε και στο χωριό μου, όταν τελειώνει το album δεν μπορείς να μιλήσεις, δεν μπορείς να κινηθείς, θέλεις μόνο να κουλουριαστείς σε εμβρυακή στάση στο πάτωμα και να κλάψεις μέχρι να αποκοιμηθείς. 


5. LAURA MARLING – Once I Was An Eagle   Διάβασα (αποθεωτικές) κριτικές γι' αυτό το album σε όλα σχεδόν τα σοβαρά μουσικά media και μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι, ενώ κάπου πρέπει να πήρε το μάτι μου μια αναφορά στην ακουστική/folk φάση των Led Zeppelin (βλ. "ΙΙΙ"), δεν θυμάμαι να είδα πουθενά να αναφέρεται η Marling στην ίδια πρόταση με το Nick Drake, τον Jeff Buckley, ή τον Roy Harper καλή ώρα. Κακώς, η κοπέλα είναι φτιαγμένη από την ίδια πάστα και προκαλεί τις ίδιες ανατριχίλες.


4. BLOOD CEREMONY – The Eldritch Dark   Occult rock, doom rock, vintage metal, πείτε το όπως θέλετε, το γεγονός παραμένει ότι το 2013 ήταν μάλλον η τελευταία μεγάλη χρονιά του ιδιώματος πριν φάμε κόλλημα με το επόμενο trend (nu goth?). Και παρά το γεγονός ότι οι Ghost επέστρεψαν με το hype στο full, οι Uncle Acid & Τhe Deadbeats έκαναν το breakthrough και οι The Devil's Blood κυκλοφόρησαν το τελειωμένα σατανικό κύκνειο άσμα τους, οι Καναδοί Blood Ceremony κατάφεραν να τους πατήσουν όλους κάτω με την τρίτη και καλύτερη δισκογραφική τους δουλειά.  


3. THE MAVERICKS – In Time   Εγώ, ως κλασικός ψυχαναγκαστικός, προσπαθώ να κατατάξω τη νέα, καταπληκτική δουλειά των Mavericks σε κάποιο genre. Είναι country; Όχι, ροκάρει υπερβολικά. Είναι Tex Mex; Ίσως, αλλά αυτές οι surf κιθάρες το βραχυκυκλώνουν το πράγμα. Είναι απλώς ιδιοφυείς pop songwriters στην παράδοση του Roy Orbison; Ναι, αλλά όλα αυτά τα latin στοιχεία δίνουν μια άλλη διάσταση στον ήχο τους. Η γυναίκα μου, από την άλλη, πολύ πιο πρακτική από εμένα, απλώς βρήκε το ιδανικό soundtrack για όταν κάνει τη γυμναστική της.


2. CARCASS – Surgical Steel    
Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα σπουδαία πράγματα από την επανασύνδεση των Carcass, καθώς είμαι από εκείνους τους φλώρους που θεωρούν το “Heartwork” ως το αποκορύφωμα της καριέρας τους και πίστευα ότι τα κιθαριστικά leads του (απόντα εδώ) Michael Amott ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά και το  μικρό αλλά ουσιαστικό «κλικ» στο επίπεδο. ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΑΜΟΤΤ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ, οι Steer/Walker ήταν, είναι, και θα είναι εσαεί η ψυχή, το μυαλό και τα ούμπαλα των Carcass, και οι τύποι δημιούργησαν τον καλύτερο heavy metal δίσκο του 2013. Ο Amott ας πάει να ανταλλάξει συμβουλές για σαμπουάν και conditioner με τη γυναίκα του.



1. KACEY MUSGRAVES – Same Trailer Different Park    
Εξίσου ταλαντούχα με την Taylor Swift αλλά πιο σκοτεινή και ανατρέποντας κάθε κλισέ του ιδιώματος, η Musgraves είναι η τελευταία μεγάλη προσθήκη σε μια λίστα σημαντικών σύγχρονων γυναικών της country μουσικής. Πανέμορφο album, φανταστικοί στίχοι, έρωτας.  
If you ain't got two kids by 21 You're probably gonna die alone 
At least that's what tradition told you. 
And it don't matter if you don't believe, Come Sunday morning you best be there 
In the front row, like you're s'posed to. 
Same hurt in every heart. Same trailer, different park. 
Mama's hooked on Mary Kay Brother's hooked on Mary Jane 
And Daddy's hooked on Mary two doors down. 
Mary Mary quite contrary, We get bored so we get married 
And just like dust we settle in this town.    
On this broken merry go 'round and 'round and 'round we go, 
Where it stops nobody knows... 
And it ain't slowin' down, this merry go 'round...